Max Sinds ik in een rolstoel zit verbaas ik mij over de ontoegankelijkheid van Nederland. Sinds ik op Twitter zit, spreek ik mij uit over zaken die mij opvallen en dingen die ik tegenkom op het gebied van (on)toegankelijkheid, en de wetgeving hieromtrent.
Toen mijn oog op een Tweet van vriendin Marijke viel, over een festival dat maar besloten heeft geen mensen met handicap meer toe te laten op hun terrein omdat ze de veiligheid niet kunnen waarborgen, brak mijn klomp. Ik wijdde er onderstaande Tweet aan:
Festivals vinden het een goed idee om mensen met een beperking de toegang tot hun evenement te ontzeggen, omdat ze zich weigeren te verdiepen in hoe iets toegankelijk gemaakt kan worden.
— AnticliMax 🏳️🌈♿️ (@maxIaadvermogen) July 4, 2019
Is dit 2019 of 1919? https://t.co/9lpALsxmEL
Vandaag werd ik gewezen op een artikel op Omrop Fryslân, waarin mijn Tweet staat opgenomen. Erbij staat vermeld dat de reacties op het besluit van de organisatie van het festival, emotioneel zouden zijn. En daar wil ik tóch even op reageren.
Sinds 14 juli 2016 is het VN-verdrag Handicap geratificeerd. Dit verdrag legt vast dat het niet is toegestaan mensen met een handicap anders te behandelen dan mensen zonder handicap. Centrale begrippen in het verdrag zijn inclusie, persoonlijke autonomie en volledige participatie.
Wanneer je te horen krijgt dat je ergens niet welkom bent, om de doodsimpele reden dat je een handicap hebt, is dat discriminatie op basis van die handicap.
Hoe zou jij reageren wanneer je ergens niet welkom bent omdat je te lang bent, of te blauwe ogen hebt, of teveel sproeten? Accepteer je dat gelaten, of kom je in verzet en spreek je jezelf uit? Het is niet dat je zelf de keuze hebt gemaakt jezelf die uiterlijke kenmerken te geven. Het is je overkomen, zoals een handicap je overkomt.
Jezelf uitspreken is zorgen dat je gehoord wordt, en gehoord worden is de eerste stap naar verbetering van de situatie.
Hoe fijn zou het zijn wanneer toegankelijkheid de basisvoorwaarde was voor elk evenement en elk festival? Dat je niet, voordat je überhaupt aan ‘naar een evenement gaan’ dúrft te denken, moet onderzoeken hoe de omgeving eruit ziet? Hoe toegankelijkheid in eerdere edities geregeld was? Dat je ervaringsdeskundigen om raad hoefde te vragen, en een persoon mee moet vragen die je kan helpen in het geval van serieuze ellende?
En wanneer blijkt dat een evenement niet toegankelijk is, is het vanuit de maatschappij bijna als vanzelfsprekend de taak van de persoon met handicap om met de organisatie in overleg te gaan, om bewijsstukken te verzamelen waaruit blijkt dat is vastgelegd dat de organisatie in overtreding is. Er wordt van ons verlangd dat we met verbeterpunt aankomen, of een toegankelijkheidsplan. En wanneer alle pogingen tot overleg vruchteloos blijken te zijn, is het ook nog onze verantwoordelijkheid daar aangifte van te doen bij het College van de Rechten van de Mens, en het meldpunt discriminatie.
Wanneer heb jij [als persoon zonder beperking] ooit gehoord dat je bij het kopen van je kaartje voor een evenement, ook verantwoordelijk was voor je eigen toegang? Krom toch?
Ontoegankelijkheid en discriminatie zijn geen ophef.
Vragen om inclusie is geen emotionele reactie.
Wij hebben ook rechten. Laat ons meedoen!
Ik ben het in principe dik met je eens. Alleen heb ik hier de indruk dat het een veiligheidsaspect betreft. Ik ken ter plekke van dit festival de situatie natuurlijk niet, maar ik lees iets over steile dijken en misschien kan het zo zijn dat de veiligheid echt niet gewaarborgd kan worden? Als de pleuris uitbreekt en je jezelf in veiligheid moet brengen door bv. tegen die dijk op te klauteren, heb je als rolstoeler wel een serieus probleem. Ik roep maar wat, hoor. Maar ik zou me kunnen voorstellen dat iets dergelijks aan de orde is. Je kunt ze kwalijk vragen om een gat in die dijk te graven. Want waar is Hansje Brinker als je ‘m nodig hebt?